Η Σιωπηλή Κραυγή της Ηλείας: Ο Γολγοθάς των Οικογενειών στον Κατώτατο Σκαλοπάτι της Φτώχειας
Η Σιωπηλή Κραυγή της Ηλείας: Ο Γολγοθάς των Οικογενειών στον Κατώτατο Σκαλοπάτι της Φτώχειας
Η πείνα δεν φωνάζει. Είναι μια αθόρυβη απουσία που στοιχειώνει τα σπίτια, φωλιάζοντας σαν ανεπιθύμητος επισκέπτης που αρνείται να φύγει. Οι κατσαρόλες μένουν άδειες, οι ψυχές κουρασμένες, και τα βλέμματα είναι σκυθρωπά, λες και η σιωπή τους έχει γίνει δεύτερη φύση. Μητέρες σκύβουν πάνω από άδεια πιάτα, προσπαθώντας να εξηγήσουν στα παιδιά τους το ανεξήγητο. «Δεν έχει σήμερα», λένε με μια φωνή που είναι πιο σφιχτή από ποτέ, ενώ η καρδιά τους σφίγγεται. Δεν υπάρχει χώρος για δάκρυα. Η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή από κάθε συναισθηματική έκρηξη. Η θλίψη τους χάνεται σε έναν απέραντο ωκεανό από ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και αδιέξοδες ελπίδες.
Η κοινωνία όμως, αντί να αγκαλιάσει αυτές τις οικογένειες, στέκεται αδιάφορη. Την στιγμή που οι αριθμοί αποτυπώνουν μια ζοφερή εικόνα της πραγματικότητας, η πείνα παραμένει αόρατη για πολλούς. Η πολιτεία και οι υπεύθυνοι αρνούνται να σκύψουν και να δουν την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την άθλια καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων. Η φτώχεια δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι η αγωνία μιας μητέρας που δεν μπορεί να προσφέρει το αυτονόητο στα παιδιά της, είναι η ανησυχία ενός πατέρα που δεν ξέρει πώς να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες της οικογένειάς του. Αυτή η σιωπή της φτώχειας είναι η χειρότερη μορφή αδικίας.
Η εικόνα της Ηλείας, όπως και της υπόλοιπης Ελλάδας, είναι γεμάτη από ανθρώπους που κλείνουν τα μάτια στις αναγκαίες αλλαγές. Οι κοινωνικές αδικίες, οι πολιτικές υποσχέσεις και η κοινωνική αδιαφορία σχηματίζουν ένα καμβά από κακουχία και ανασφάλεια, ο οποίος χρωματίζεται με τις πιο σκοτεινές αποχρώσεις. Η έλλειψη βασικών αγαθών, όπως η τροφή και η θέρμανση, στοιχειώνει τις καθημερινές ζωές αυτών των ανθρώπων. Και ενώ το κράτος και η κοινωνία εξακολουθούν να κρύβονται πίσω από τα γραφεία και τις πολιτικές διατυπώσεις, η πραγματικότητα των ανθρώπων αυτών είναι πολύ πιο σκληρή από οποιονδήποτε αριθμό ή στατιστική.
Αλλά αυτή η μάχη δεν είναι μόνο του κράτους ή των πολιτικών. Είναι και δική μας, όλων μας. Δεν μπορούμε να παραμένουμε σιωπηλοί μπροστά σε αυτή την κοινωνική αστοχία. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τη φτώχεια να γίνει το κύριο στοιχείο της ηλειακής ταυτότητας. Η ανάγκη για δράση είναι επιτακτική, γιατί η κοινωνία μας δεν μπορεί να επιβιώσει όταν κλείνει τα μάτια στην απόγνωση που χτυπά την πόρτα της. Η λύση δεν βρίσκεται σε εφήμερες υποσχέσεις ή φιλανθρωπίες της στιγμής. Είναι μια διαρκής προσπάθεια, μια συστηματική στήριξη των πιο ευάλωτων ομάδων, μια προσοχή στους πιο αδύναμους. Και δεν μπορούμε να περιμένουμε να είναι αργά. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να βλέπουμε τα παιδιά να μεγαλώνουν με το αίσθημα της έλλειψης, γιατί αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να είναι ο δικός τους κόσμος.
Η Ηλεία, όπως και η Ελλάδα, χρειάζεται να σηκώσει το βάρος της πραγματικότητας, να αναγνωρίσει τις πληγές της και να αναζητήσει τη λύση μέσα από τη συλλογική δράση. Η φτώχεια δεν είναι αναπόφευκτη. Είναι το αποτέλεσμα της αδιαφορίας, της ανεπάρκειας και της έλλειψης δικαιοσύνης. Και η λύση βρίσκεται στην ανθρωπιά, στην αλληλεγγύη, στην πραγματική υποστήριξη των ανθρώπων που αγωνίζονται να κρατηθούν όρθιοι σε έναν κόσμο που τους έχει αφήσει πίσω. Γιατί κάθε πεινασμένο παιδί είναι μια κραυγή που θα μας στοιχειώνει για πάντα.
Χρήστος Καραβασίλης
Σχόλια