Ξεχάσαμε να Ζούμε: Μια Ζωή που Χάνεται Μέσα στην Ύπαρξη

Ξεχάσαμε να Ζούμε: Μια Ζωή που Χάνεται Μέσα στην Ύπαρξη

Κάποτε ζούσαμε. Νιώθαμε, γελούσαμε, αγαπούσαμε. Οι μέρες είχαν χρώματα και οι νύχτες άστρα. Μα τώρα; Τώρα υπάρχουμε. Ξεχάσαμε να ζούμε, κι αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα απέναντι στην ίδια μας την ψυχή.

Η ζωή μας έγινε ένας αδιάκοπος αγώνας δρόμου. Κυνηγάμε στόχους που δεν είναι δικοί μας, παλεύουμε να γεμίσουμε κενά που δημιουργήσαμε μόνοι μας. Βουλιάζουμε σε υποχρεώσεις, παραδίδουμε τον χρόνο μας σε οθόνες και ξεχνάμε να δούμε τον ουρανό.

Οι στιγμές περνούν, αλλά δεν τις ζούμε. Πόσες φορές κοιτάξαμε το πρόσωπο ενός αγαπημένου μας; Πόσες φορές ακούσαμε πραγματικά τη φωνή του ή αφήσαμε τη δική μας να πει κάτι ουσιαστικό; Ζούμε επιφανειακά, χάνουμε την ουσία.

Η φύση γύρω μας φωνάζει, μα εμείς έχουμε κλείσει τα αυτιά μας. Ο ήλιος ανατέλλει κάθε μέρα, τα δέντρα ανθίζουν, η θάλασσα συνεχίζει να τραγουδά, μα ποιος ακούει; Τρέχουμε τόσο γρήγορα, που δεν βλέπουμε πια τη μαγεία της ζωής.

Και μέσα σε αυτή την ταχύτητα, η ψυχή μας μαραίνεται. Έγινε βαριά, κρύα, γεμάτη σκιές. Έχουμε χτίσει τοίχους γύρω της, την πνίξαμε με φόβους και ανασφάλειες, την εγκαταλείψαμε σε μια μοναξιά που εμείς δημιουργήσαμε.

Κι όμως, η ζωή είναι εδώ. Κρύβεται σε όλα όσα προσπερνάμε. Στα παιδικά γέλια, στο άρωμα του βρεγμένου χώματος, στο φως του φεγγαριού που παλεύει να μας αγγίξει. Η ζωή δεν έφυγε ποτέ. Εμείς την εγκαταλείψαμε.

Μα υπάρχει ελπίδα. Μια βαθιά ανάσα, μια στιγμή ησυχίας, ένας ειλικρινής λόγος, ένα χαμόγελο που βγαίνει από την καρδιά – αυτά είναι τα πρώτα βήματα για να ξαναβρούμε τη ζωή που χάσαμε.

Ίσως είναι ώρα να σταματήσουμε να υπάρχουμε και να αρχίσουμε να ζούμε. Ώρα να κοιτάξουμε μέσα μας, να δούμε τι έχει απομείνει από την ψυχή μας και να την αναστήσουμε. Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, θα πεθάνουμε χωρίς να έχουμε ζήσει ποτέ.

Η ζωή είναι γεμάτη φως, αλλά πρέπει να θυμηθούμε πώς να το αναζητήσουμε. Πριν να είναι πολύ αργά.