Όταν η Γη Κλαίει: Η Σιωπηλή Κραυγή του Αγρότη που Όλοι Αγνοούμε

Όταν η Γη Κλαίει: Η Σιωπηλή Κραυγή του Αγρότη που Όλοι Αγνοούμε

Η ζωή του αγρότη είναι ένας ατέλειωτος εφιάλτης. Ξυπνάει πριν ακόμα ξημερώσει, για να παλέψει με τη γη, τον καιρό, τη μοίρα του. Τα χέρια του ραγισμένα, το σώμα του κουρασμένο, η ψυχή του βαριά. Κάθε μέρα μοιάζει με μια σιωπηλή κραυγή που κανείς δεν ακούει.

Τα χωράφια που άλλοτε ήταν σύμβολο ζωής και ελπίδας, έχουν γίνει φυλακή. Εκεί όπου οι κόποι δεν ανταμείβονται και τα όνειρα θάβονται βαθιά στο χώμα. Σπόροι που φυτεύτηκαν με ιδρώτα και δάκρυα, αποδίδουν καρπούς που δεν φτάνουν ούτε για να γεμίσουν το τραπέζι της οικογένειας.

Η αγροτική ζωή δεν είναι απλά δύσκολη, είναι απάνθρωπη. Ο αγρότης κουβαλά στους ώμους του όχι μόνο το βάρος της δουλειάς, αλλά και το βάρος της εγκατάλειψης. Οι υποσχέσεις που έμειναν ανεκπλήρωτες, οι τιμές που πέφτουν, οι λογαριασμοί που σωρεύονται – όλα συνθέτουν έναν κύκλο που σφίγγει αργά αλλά σταθερά το λαιμό του.

Στην καρδιά του χειμώνα, όταν τα χωράφια είναι παγωμένα, το σπίτι του αγρότη είναι εξίσου κρύο. Όχι μόνο από την έλλειψη θέρμανσης, αλλά και από την έλλειψη ελπίδας. Πώς να αντέξει κανείς, όταν δεν μπορεί να προσφέρει τα βασικά στα παιδιά του; Πώς να σηκώσει το κεφάλι, όταν η κοινωνία τον κοιτάζει με αδιαφορία, σαν να είναι αόρατος;

Η ζωή του αγρότη είναι μια αργή κατάρρευση. Δεν είναι απλά κόπωση. Είναι η απόγνωση του να δίνεις τα πάντα και να μην παίρνεις τίποτα. Είναι το αίσθημα ότι παλεύεις μόνος σου σε μια μάχη που έχεις ήδη χάσει.

Αλλά υπάρχει ακόμα φως. Και αυτό το φως είναι μέσα μας. Το πρώτο μεγάλο βήμα είναι να αγκαλιαστούμε. Να υψώσουμε τα μάτια μας στον ουρανό και να πούμε: «Μαζί θα τα καταφέρουμε». Το να ξεκινήσουμε πάλι να ονειρευόμαστε είναι μια καλή αρχή. Και ίσως εκεί πρέπει να εστιάσουμε: στα όνειρα που μας ενώνουν, στις δυνάμεις που μπορούμε να βρούμε όταν είμαστε χέρι-χέρι.

Γιατί η γη μας είναι δική μας. Οι ρίζες μας είναι βαθιές, και όσο κι αν ο άνεμος μας λυγίζει, δεν θα μας σπάσει. Μαζί, με πίστη, αλληλεγγύη και αγάπη για αυτό που είμαστε, μπορούμε να σηκωθούμε ξανά. Για εμάς, για τις οικογένειές μας, για την Ελλάδα που αγαπάμε.

Χρήστος Καραβασίλης