Ο Καθρέφτης της Αλήθειας: Όταν το Τέρας Είσαι Εσύ

Ο Καθρέφτης της Αλήθειας: Όταν το Τέρας Είσαι Εσύ

Δεν έρχεται. Είναι ήδη εδώ, σέρνεται ανάμεσά μας, απλώνεται αργά, σαν κρύος καπνός που τυλίγει κάθε γωνιά της ζωής μας. Το νιώθεις στον αέρα που μπαίνει πηχτός στα πνευμόνια σου, το βλέπεις στα μάτια που απέμειναν άδεια, στη σιωπή που γίνεται πιο εκκωφαντική κάθε μέρα. Το τέλος είναι εδώ. Και είμαστε όλοι συνένοχοι.

Εγώ έμεινα εδώ, μέρα και νύχτα, να το καταγράφω. Βλέπω τους δρόμους που ήταν κάποτε γεμάτοι ζωή, να έχουν γίνει ένα ατέλειωτο σκηνικό εγκατάλειψης. Βλέπω ανθρώπους να περπατούν σκυφτοί, βυθισμένοι σε οθόνες, σε σκέψεις, σε χρέη, σε φόβο. Συναντώ μάτια που κάποτε γέμιζαν με ελπίδα, και τώρα μόνο παραίτηση αντικατοπτρίζουν.

Κι εσύ; Πού ήσουν όσο συνέβαιναν όλα αυτά; Περπάτησες δίπλα από τον άνθρωπο που άπλωσε το χέρι του για βοήθεια, αλλά το προσπέρασες βιαστικά. Κοίταξες το παιδί που ξυπόλητο κοιτούσε μέσα από μια βιτρίνα γεμάτη ψωμιά, αλλά γύρισες το βλέμμα σου. Άκουσες τις κραυγές, μα τις έπνιξες κάτω από τη μουσική στα ακουστικά σου. Βολεύτηκες στη δική σου μικρή φούσκα και άφησες το χάος να μεγαλώνει γύρω σου. Και τώρα απορείς;

Πήραμε τα πάντα, φάγαμε, γελάσαμε, ξοδέψαμε, απολαύσαμε... και δεν περισσεψε ούτε ψίχουλο ανθρωπιάς. Οι μέρες κύλησαν γλυκά, και μαζί τους κυλήσαμε κι εμείς. Στο κυνήγι της ευτυχίας ξεχάσαμε τον διπλανό μας, και τώρα στεκόμαστε μόνοι μπροστά σε ένα σκοτάδι που μας καταπίνει.

Και μην γελιέσαι, τα γεγονότα δεν θα μας προσπεράσουν αυτή τη φορά. Θα μας καταπιούν. Θα μας χτυπήσουν σαν κύμα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Δεν έχεις πλέον την πολυτέλεια να κοιτάς αλλού, να προσποιείσαι ότι όλα είναι όπως τα ήξερες. Δε βλέπεις τα σπίτια που καταρρέουν; Δε νιώθεις τη γη που τρέμει κάτω από τα πόδια σου;

Ένας κόσμος που φλεγόταν εδώ και χρόνια και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τον σώσει. Ένας κόσμος που πνίγεται στα απόβλητα των επιλογών μας. Μην ρωτάς τι πήγε στραβά – ρώτα πότε το επιτρέψαμε. Όταν αρχίσαμε να προσπερνάμε, όταν σταματήσαμε να ενδιαφερόμαστε, όταν αποφασίσαμε πως η ανθρωπιά είναι πολυτέλεια και όχι ανάγκη.

Αν ακόμα διαβάζεις αυτές τις γραμμές, αν κάτι μέσα σου σπάει, μην πιστέψεις ότι υπάρχει ακόμα χρόνος. Δεν υπάρχει. Αυτό που βλέπεις γύρω σου είναι το τέλος, και τώρα ήρθε η σειρά σου. Θα μείνεις πάλι αμέτοχος; Θα συνεχίσεις να προσπερνάς; Ή μήπως θα τολμήσεις να σηκώσεις το βλέμμα και να δεις την αλήθεια κατάματα;

Το τέλος είναι εδώ. Και παίρνει μαζί του όσους δεν τόλμησαν να ζήσουν.