Η Άβυσσος της Ανθρωπότητας: Η Απανθρωπιά ως Προάγγελος της Καταστροφής

Η Άβυσσος της Ανθρωπότητας: Η Απανθρωπιά ως Προάγγελος της Καταστροφής

Ένας κρύος αέρας σαρώνει την Ευρώπη, φέρνοντας μαζί του το σκοτάδι και μια ανείπωτη αίσθηση απώλειας. Η απανθρωπιά έχει ξεπεράσει τα όρια της απλής αποξένωσης· είναι πλέον ο τρόπος που ζούμε, το σύστημα μέσα στο οποίο αναπνέουμε και πορευόμαστε. Όλα γύρω μας καταρρέουν, και η ανθρωπότητα, σφιχταγκαλιασμένη με την αδιαφορία, πορεύεται αδιάφορη προς την καταστροφή.

Οι τράπεζες, τα θεμέλια του οικονομικού μας συστήματος, πέφτουν η μία μετά την άλλη, όπως έρμαια ενός χιονοστιβάδας αμείλικτης οικονομικής κατάρρευσης. Η αποτυχία τους είναι μια αντανάκλαση της κοινωνικής μας αποτυχίας, της απομάκρυνσης από την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, η σπονδυλική στήλη του σύγχρονου κόσμου, αποδεικνύονται απλώς εξωτερικά καλύμματα ενός σαπισμένου κόσμου. Όσο πιο γρήγορα οι τράπεζες καταρρέουν, τόσο περισσότερο φανερώνεται το άδειο μέσα μας.

Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το 2023 οι προβλέψεις για την αποσταθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα στην Ευρωζώνη ανέρχονται σε τουλάχιστον 3 τρισεκατομμύρια ευρώ σε άμεσες απώλειες από καταθέσεις και επενδύσεις. Επιπλέον, ο δείκτης μη εξυπηρετούμενων δανείων (NPLs) ανέβηκε στο 4,8%, τη μεγαλύτερη αύξηση από το 2013, αποδεικνύοντας την αναδυόμενη χρηματοπιστωτική αστάθεια. Οι αυξήσεις των επιτοκίων, που εκτιμάται ότι θα φτάσουν το 4% το 2025, επιβαρύνουν περαιτέρω τη δυνατότητα αποπληρωμής των δανείων και ρίχνουν τις τράπεζες σε αδυναμία να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους.

Οι κοινωνίες διαλύονται, οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι στον ατομισμό τους, ενώ ο πόνος και η αδικία, που μέχρι πρότινος ήταν κρυμμένα πίσω από τα παραπετάσματα του καταναλωτισμού, γίνονται η καθημερινότητά μας. Όταν οι τελευταίοι κόποι του ανθρώπινου πνεύματος καταρρέουν, οι κοινωνίες χάνουν κάθε νόημα. Ο κόσμος που γνωρίζαμε δεν υπάρχει πια. Αντ’ αυτού, η βία, η φτώχεια και η εξαθλίωση γεμίζουν τα κενά. Ακόμα και όταν οι άνθρωποι βλέπουν τον συνάνθρωπό τους να πέφτει, δεν κουνιούνται να βοηθήσουν. Οι παγωμένοι δρόμοι της αδιαφορίας οδηγούν σε μια αυξανόμενη καταπίεση και σιωπή. Κανείς δεν νοιάζεται.

Η κατάρρευση των τραπεζών και της οικονομίας δεν είναι το τέλος. Είναι απλώς η αρχή. Όταν το χρηματοπιστωτικό σύστημα καταρρέει, το κοινωνικό σύστημα καταρρέει μαζί του. Οι σχέσεις, οι αξίες, η ανθρώπινη σύνδεση καταρρέουν, όπως τα κτίρια και τα συστήματα γύρω μας. Όταν οι τελευταίοι άνθρωποι που διατηρούσαν μια αίσθηση αλληλεγγύης αναγκαστούν να παλέψουν για το τελευταίο κομμάτι ψωμί, η ανθρωπιά θα εξαφανιστεί εντελώς. Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας· είναι το προοίμιο της νέας πραγματικότητας.

Η βία, η καταστροφή και η κατάρρευση θα γίνουν τα νέα κανονικά. Οι συνθήκες που οδηγούν στην αυξανόμενη απανθρωπιά δεν θα σταματήσουν να εντείνονται. Ο κόσμος μας, αποξενωμένος και αποδεκατισμένος, θα κατρακυλήσει σε έναν φαύλο κύκλο, όπου η ανθρωπιά θα είναι απλώς μια ξεχασμένη ανάμνηση. Η κοινωνία, που κάποτε μιλούσε για αλληλεγγύη, δεν θα είναι παρά ένα σύνολο ατόμων που κοιτάζουν το κενό, αναζητώντας τον τελευταίο σπασμό ελπίδας, που όμως ποτέ δεν έρχεται.

Μπορεί η ανθρωπότητα να σωθεί; Η απάντηση είναι απλή και σκληρή: ίσως, αλλά μόνο αν υπάρξει άμεση αλλαγή, και το τίμημα θα είναι βαρύ. Οι άνθρωποι πρέπει να ξυπνήσουν, να συνειδητοποιήσουν το βάθος της καταστροφής που έχουν προκαλέσει. Όμως η αλήθεια είναι πικρή: πολλοί δεν θα το κάνουν. Και αυτοί που θα προσπαθήσουν να αντιστρέψουν το κακό, θα βρουν μπροστά τους έναν δρόμο γεμάτο σκοτάδι, πλήρως αποκομμένο από το φως της ανθρωπιάς.

Η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Ο κόσμος που γνωρίζαμε θα καταρρεύσει, και εμείς θα χαθούμε μέσα στο σκοτάδι που δημιουργήσαμε. Η ερώτηση δεν είναι πλέον αν θα σωθούμε, αλλά αν έχουμε τη δύναμη να αναγνωρίσουμε την αλήθεια και να αλλάξουμε πριν να είναι αργά.

 

Χρήστος Καραβασίλης