158 ΝΑΙ στη διάλυση της ζωής σου — το νέο "θαύμα" του Μητσοτάκη

158 ΝΑΙ στη διάλυση της ζωής σου — το νέο "θαύμα" του Μητσοτάκη

Ας το πούμε έξω από τα δόντια: το λεγόμενο «νομοσχέδιο της δίκαιης εργασίας» πέρασε με 158 «ναι». Και δεν είναι συμβολική λεπτομέρεια· είναι ο καθρέφτης μιας κυβέρνησης που νομίζει πως μπορεί να βαφτίζει το τοξικό μέλι ως τροφή για τον λαό.

Η Βουλή ψήφισε το νομοσχέδιο με την κυβέρνηση και δύο ανεξάρτητους να το στηρίζουν, ενώ η αντιπολίτευση το καταψήφισε ή απείχε. Και το παρουσίασαν, φυσικά, σαν «μεταρρύθμιση που εκσυγχρονίζει την αγορά εργασίας». Εκσυγχρονίζει; Ναι, όπως ο δήμιος «εκσυγχρόνισε» τη λαιμητόμο.

Μας λένε ότι υπάρχουν «εννέα σημαντικές αλλαγές» που βελτιώνουν τη ζωή των εργαζομένων.

Και σωστά — εφόσον ορίζεις ως «βελτίωση» το να γίνεις πιο ευέλικτος σαν προϊόν, όχι σαν άνθρωπος.

Η υπουργός παρουσιάζει μέτρα για τετραήμερη εργασία, ψηφιακή κάρτα, ενίσχυση επιδομάτων· όλα αυτά με την ίδια σιγουριά που έχει κάποιος που πουλάει ασφαλιστήριο ζωής πάνω σε τραπέζι που τρίζει.

Και μετά υπάρχει το περίφημο άρθρο 7: η δυνατότητα 13ωρης απασχόλησης σε «εξαιρετικές περιπτώσεις».

Μην κάνουμε πως δεν ξέρουμε τι σημαίνει αυτό στον δρόμο. Περισσότεροι εργαζόμενοι εξουθενωμένοι, περισσότεροι άνθρωποι που θα δουλεύουν με άγχος γιατί «υπάρχει η επιλογή».

Ναι, η κυβέρνηση λέει ότι είναι «κατ’ εξαίρεση» και «με συναίνεση». Ακούγεται ωραίο στα δελτία ειδήσεων.

Στην πραγματικότητα, σε μια χώρα όπου ο εργαζόμενος φοβάται να μιλήσει, ο όρος «συναίνεση» είναι συνώνυμο του εκβιασμού.

Η Πρωτομαγιά δεν είναι απλώς μια κόκκινη σελίδα στο ημερολόγιο.

Είναι η μέρα που ο κόσμος γιορτάζει το 8ωρο — το δικαίωμα να είσαι άνθρωπος και όχι εργαλείο.

Κάθε φορά που κάποιος μιλά για «ευελιξία» και «ανταγωνιστικότητα» χωρίς να λέει τη λέξη «προστασία», αυτός δεν υπερασπίζεται την πρόοδο· ξηλώνει δικαιώματα.

Η Πρωτομαγιά είναι υπενθύμιση: το 8ωρο δεν είναι πολυτέλεια, είναι όριο αξιοπρέπειας.

Το ΑΚΚΕΛ το λέει ξεκάθαρα:

Η εργασία δεν μπορεί να είναι πεδίο εκμετάλλευσης.

Χρειάζονται πραγματικές εγγυήσεις, συλλογικές συμβάσεις, έλεγχοι, και μηχανισμοί που να προστατεύουν τον εργαζόμενο, όχι να τον σπρώχνουν στην υπερεργασία στο όνομα της «ελευθερίας επιλογής».

Όταν ένας άνθρωπος αναγκάζεται να διαλέξει ανάμεσα στη ζωή και στον μισθό του, δεν υπάρχει ελευθερία· υπάρχει σύστημα που σαπίζει.

Και μην μας πουλήσουν το παραμύθι της «ψηφιακής κάρτας» που τάχα προστατεύει τον εργαζόμενο.

Η τεχνολογία μπορεί να καταγράψει, αλλά δεν μπορεί να σε υπερασπιστεί από την αδικία.

Καταγραφή χωρίς δικαιώματα σημαίνει απλώς περισσότερη επιτήρηση.

Και η διαφορά ανάμεσα στο να σε μετράνε και στο να σε σέβονται είναι η ίδια που χωρίζει μια δημοκρατία από μια εταιρική αποικία.

Τι ζητάμε λοιπόν; Όχι ρητορικές κορώνες. Πράξεις:

– Να καταργηθεί ή να τροποποιηθεί το άρθρο 7 που ανοίγει τον δρόμο στη 13ωρη εργασία.

– Να υπάρξουν εγγυήσεις συναίνεσης μέσα από συλλογικές συμβάσεις και πραγματικούς ελέγχους.

– Να συνοδευτεί κάθε «ψηφιακή καινοτομία» με νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματα για τα δεδομένα, τις αμοιβές και τον έλεγχο.

– Να ξαναγίνει η Πρωτομαγιά αυτό που ήταν: μέρα τιμής, διεκδίκησης και αγώνα — ειρηνικού, αλλά αμετακίνητου.

Η πολιτική ευθύνη δεν μετριέται στα δελτία Τύπου. Μετριέται στη ζωή των ανθρώπων.

Μπορεί η κυβέρνηση να έχει τους αριθμούς στη Βουλή·

εμείς όμως έχουμε τους ανθρώπους.

Έχουμε τις οικογένειες, τα πρόσωπα, τις ιστορίες εκείνων που παλεύουν για να μην τους πατήσει το «ναι» των 158.

Όταν μια κυβέρνηση περιορίζει συνεχώς τα δικαιώματα —ένα, δύο, δέκα, εκατό— είναι αναμενόμενο κάποια στιγμή αυτός ο λαός να αντιδράσει.

Και τότε δεν θα φταίει ο λαός.

Θα φταίνε αυτοί που τον προκάλεσαν.

Γιατί κάθε κοινωνία έχει ένα όριο, κι όταν το ξεπεράσεις, το τίμημα δεν είναι πολιτικό, είναι ανθρώπινο.

Κυβέρνηση Μητσοτάκη:

Μπορείτε να βαφτίζετε την αποδόμηση ως «μεταρρύθμιση».

Μπορείτε να το λέτε «εκσυγχρονισμό».

Αλλά η κοινωνία έχει μνήμη.

Και η μνήμη αυτή θα γράψει τα ονόματά σας κάτω από μια φράση:

«Ήταν οι άνθρωποι που μείωσαν το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια».

Γιατί η εργασία δεν είναι χάρη.

Είναι δικαίωμα. 

Κι αυτό το δικαίωμα, όσες φορές κι αν το χτυπήσετε, πάντα θα ξανασηκώνεται.

               Χρήστος Καραβασίλης 

                Υπεύθυνος Νεολαίας 

                            Ακκελ