Οι ήρωες του ’21 και οι ξεφτιλισμένοι του σήμερα
«Οι ήρωες του ’21 και οι ξεφτιλισμένοι του σήμερα»
Μήπως ήρθε η ώρα να πούμε τα πράγματα όπως είναι; Να σταματήσουμε τα πανηγυράκια και τις υποκρισίες; Γιατί ναι, κάποτε είχαμε ήρωες. Τώρα έχουμε δουλικά.
Οι ήρωες του ’21 πέρασαν στην ιστορία πολεμώντας για να είμαστε ελεύθεροι. Οι σημερινοί Έλληνες; Θα περάσουν στην ιστορία γιατί παρέδωσαν τα πάντα χωρίς να ανοίξουν το στόμα τους. Γιατί δεν έσκισαν ούτε ένα χαρτί, δεν πέταξαν ούτε μια πέτρα, δεν ύψωσαν ούτε ένα βλέμμα. Μόνο σκυμμένα κεφάλια, χαμηλωμένα μάτια και μια ξεφτιλισμένη υπακοή.
Ο Κολοκοτρώνης πολεμούσε με τα ντουφέκια. Ο νεοέλληνας; Ποστάρει με «πλαισάκι» στο προφίλ.
Τι σχέση έχει ο σημερινός "πολίτης" με την έννοια της αντίστασης; Καμία. Είναι ο πιο υπάκουος υπήκοος της νέας τάξης. Φοβισμένος, άφωνος, άχρωμος, αδιάφορος. Δεν τον νοιάζει αν του παίρνουν το σπίτι, αν τον κλέβουν με φόρους, αν τον ταπεινώνουν με επιδόματα ντροπής. Αρκεί να μην χάσει το Netflix. Αρκεί να του έρθει το delivery.
Και η κυβέρνηση; Μια παρέα πουλημένων. Πιο πολύ μοιάζουν με αποικιακούς διαχειριστές παρά με κυβερνήτες. Ξεπουλάνε γη, νερό, αέρα, μνήμη, τιμή. Και το κάνουν με το χαμόγελο του σερβιτόρου: «Θέλετε και λίγο Ουκρανικό μέτωπο; Να στείλουμε στρατό. Να στείλουμε λεφτά. Ό,τι θέλετε. Η Ελλάδα είναι στο μενού.»
Αν ο Παπαφλέσσας τους έβλεπε, θα ξερνούσε.
Ο Μακρυγιάννης έγραφε απομνημονεύματα για να μείνει η αλήθεια. Ο σύγχρονος Έλληνας γράφει «καλά να πάθουμε» κάτω από κάθε είδηση. Γράφει χαρτιά για να παρακαλέσει το κράτος που τον ξεφτιλίζει. Και δεν ντρέπεται. Καμαρώνει που υπακούει.
Τελικά, ίσως η Ιστορία να τους θυμάται. Αλλά όχι σαν ήρωες. Όχι σαν γενναίους. Θα τους θυμάται σαν ταπεινωμένους. Σαν τους μεγαλύτερους υποτελείς που πέρασαν από αυτό τον τόπο.
Γιατί η Ελλάδα του σήμερα δεν είναι υπό κατοχή.
Είναι υπό αποχαύνωση.
Κι αυτό είναι χειρότερο.
Και στο τέλος, η Ιστορία θα γράψει δύο πράγματα:
Ότι κάποτε γεννήθηκαν ήρωες που πολέμησαν για το φως… και μετά γεννήθηκαν γενιές που υπέγραψαν το σκοτάδι με χαμόγελο.
Αν υπάρχει κάτι που αξίζει να στηριχθεί σήμερα, είναι αυτό που δεν προσκύνησε.
Και ένα από αυτά είναι το ΑΚΚΕΛ.
Όσο υπάρχει, υπάρχει ακόμα ελπίδα να μην γράψει η Ιστορία άλλη μια γενιά ντροπής.
Χρήστος Καραβασίλης
Απο το σκοτάδι στο φώς!
Σχόλια