100.000 ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ. ΑΛΛΑ ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ — ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ.

100.000 ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ. ΑΛΛΑ ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ — ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ.

---

Τα τελευταία πέντε χρόνια, πάνω από 100.000 άνθρωποι στην Ελλάδα έχασαν το σπίτι τους. Ούτε σε πόλεμο να ήμασταν. Πλειστηριασμοί παντού, σπίτια να βγαίνουν στο σφυρί με το πάτημα ενός κουμπιού. Ψυχρά, μαζικά, απάνθρωπα. Κι όλα αυτά στο όνομα της «οικονομικής σταθερότητας». Στο όνομα μιας ανάπτυξης που κανείς δεν είδε. Στο όνομα ενός συστήματος που δεν σέβεται τίποτα. Ούτε τον άνθρωπο, ούτε τη ζωή του.

Και την ίδια ώρα, βρίσκουν λεφτά. Όχι για τον παππού που ζει με 400 ευρώ. Όχι για το παιδί που δεν έχει πετρέλαιο τον χειμώνα. Όχι για τον άνεργο που πνίγεται στα χρέη. Όχι για τον άνθρωπο που του παίρνουν το σπίτι του.
Λεφτά βρίσκουν μόνο για έναν πόλεμο που δεν είναι δικός μας.

Αποστολές όπλων στην Ουκρανία. Δισεκατομμύρια για εξοπλισμούς. Εκατομμύρια για δήθεν «συμμαχικές υποχρεώσεις».
Μα για τον Έλληνα πολίτη; Σιωπή. Φτώχεια. Ξεπούλημα.

Να το πούμε ξεκάθαρα: αυτό που γίνεται είναι έγκλημα. Πολιτικό και ηθικό. Και οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο. Δεν είναι γενικά «η κρίση». Δεν είναι «η Ευρώπη». Είναι αυτοί που κυβέρνησαν με υποταγή και φόβο. Αυτοί που υπέγραψαν την κοινωνική καταδίκη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Καιρός να σταματήσει η ανοχή.

Δεν είναι φυσιολογικό να ζεις με την απειλή του πλειστηριασμού. Δεν είναι φυσιολογικό να σε αντιμετωπίζουν σαν αριθμό σε excel. Δεν είναι φυσιολογικό το κράτος να σου λέει "δεν έχουμε για σένα", αλλά να κάνει μεταφορές όπλων λες και παίζει σε video game.

Η κοινωνία καταρρέει. Κι αυτοί μιλάνε για σταθερότητα. Κι αυτοί χειροκροτούν στο εξωτερικό γιατί "τηρούν τις υποχρεώσεις τους". Ποιες υποχρεώσεις; Απέναντι σε ποιους; Γιατί εγώ ξέρω ότι ο πρώτος και μοναδικός εργοδότης κάθε κυβέρνησης είναι ο λαός της. Κι εδώ ο λαός προδίδεται.

Το είπα και θα το ξαναπώ:
Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για σιωπή.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για υπομονή.
Ή αλλάζουμε το σύστημα ή το σύστημα θα μας διαλύσει.

Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι άλλη μία “μεταρρύθμιση”.
Δεν είναι άλλη μία "λύση μέσα στο πλαίσιο".
Είναι ρήξη. Είναι ανατροπή. Είναι επανάσταση συνείδησης.

Όσο υπάρχουν πολιτικοί που θεωρούν "λογικό" να βγάζεις στο δρόμο οικογένειες και να στέλνεις λεφτά για πολέμους, τότε υπάρχει και λόγος να υπάρχουμε εμείς.
Εκείνοι που δεν θα σιωπήσουν. Εκείνοι που θα συγκρουστούν. Εκείνοι που θα σταθούν μπροστά, όχι από συμφέρον, αλλά από χρέος.

Γιατί κάποιος πρέπει να πει τα πράγματα όπως είναι.
Κάποιος πρέπει να πει «ως εδώ».
Κάποιος πρέπει να σηκωθεί και να δώσει το σύνθημα.

Ή εμείς, ή αυτοί.
Ή θα μας κυβερνήσει ξανά η κοινωνία, ή θα συνεχίσουμε να βουλιάζουμε στον φόβο και την εκχώρηση.

Και το λέω καθαρά:
Δεν ήρθα για να συμβιβαστώ.
Ήρθα για να τα γκρεμίσω.
Και να τα ξαναχτίσουμε. Από την αρχή. Για τον άνθρωπο. Για την Ελλάδα.

        Χρήστος  Καραβασίλης